Isang Guro Pamatay Sa Pangarap Pangarap Kong Maging Isang Guro

Ang Pangarap Kong Maging Isang Guro ay isang aklat na naglalayong magbahagi ng karanasan at inspirasyon sa mga taong nagnanais maging guro.

Pangarap Kong Maging Isang Guro? Oo, isa akong guro. Pero hindi tulad ng mga karaniwang guro na makikita mo sa mga paaralan. Hindi ako ang tipo ng guro na magtuturo ng boring na leksyon o magpapakain ng mga kilometric exams. Ang pangarap kong maging isang guro ay para magturo ng mga bagay-bagay na tunay na mahalaga sa buhay: kung paano mag-navigate sa mga traffic ng EDSA ng walang stress, o kung paano makuha ang pinakamahabang pila sa Jollibee nang hindi nauubusan ng pasensya. Sa madaling salita, gusto kong maging guro ng mga life hacks na magpapadali sa buhay ng bawat Pilipino! Dahil alam ko, ang pagiging isang guro ay hindi lang tungkol sa pagtuturo ng algebra, kundi sa pagbibigay ng praktikal na kaalaman na magdadala ng ngiti at kasiyahan sa araw-araw nating pamumuhay. Kaya't tara, samahan niyo akong abutin ang pangarap kong maging isang guro na magpapalit ng buhay ng bawat Pinoy!

Ang Aking Pangarap na Maging Isang Guro

Ako ay isang taong may malaking pangarap - ang maging isang guro. Hindi lang basta guro, kundi isang guro na may kakaibang hilig sa pagpapatawa at pagbibigay saya sa mga estudyante. Kung tutuusin, ito ay napaka-challenging at minsan nakakapagod na propesyon. Ngunit sa kabila ng lahat, nakikita ko ang sarili ko na tumayo sa harap ng mga batang mag-aaral at magbahagi ng aking kaalaman at kalokohan. Ngayon, tara't samahan ninyo ako sa aking kakaibang paglalakbay bilang isang guro!

Unang Araw sa Paaralan: Puno ng Saya at Pamamahinga?

Noong unang araw ko sa paaralan, hindi ko inaasahan na magiging ganito pala ka-energetic ang mga bata. Sa umpisa pa lang, agad-agad nilang sinabayan ang aking pagki-kick off ng klase. Sa halip na matulog ng konti, tuloy-tuloy ang ligalig at kulitan. Hindi ako nagdahilan, sumabay na lang ako sa kanilang energy. Ang mga bata talaga, hindi ka mabibigo sa kanilang walang-sawang kasayahan!

Ang Aking Lakas ng Loob: Harapin ang Hamon sa Klasrum

Hindi naman lingid sa inyong kaalaman na ang pagiging guro ay may kasamang seryosong hamon. Ngunit ako, hindi ako tinatangkang malunod sa hamon na ito. Sa halip, ginagawa ko itong isang malaking palabas! Sinisikap kong gamitin ang aking kahiligang magpatawa upang mapalapit sa mga estudyante at gawing masaya ang pag-aaral. Kahit na minsan ay nakakalimutan nila ang mga assignment, sa huli, natutunan pa rin nila ang mga aralin kahit papaano.

Ang Aking Mga Estudyante: Mga Batang Bungisngis

Kailangan mo talaga ng malakas na sikmura kapag tinuruan mo ang mga batang ito. Hindi mo sila pwedeng pagsabayin, dapat isa-isa. Dahil kung hindi, pare-pareho silang magpapatawa at magkakagulo sa klase. Pero sa kabila ng mga kalokohang ginagawa nila, hindi mo maikakaila na sila ay mga batang bungisngis na puno ng saya. Sa tuwing nagkakamali ako, hindi sila nagagalit. Sa halip, tawa lang sila nang tawa at sinasabing Ok lang yan, sir! Tawanan na lang uli natin!

Ang Aking Pagod: Isang Walang Hanggang Workout

Isa lang ang masasabi ko sa pagiging guro - workout na hindi nauubos ang energy! Buong araw kang tumatayo at naglalakad sa harap ng klase, tinatabi ang mga upuan, at kinakausap ang mga bata. Hindi ba't parang nag-gym ka na rin? Kaya kahit anong kainin ko, hindi nakaka-apekto sa aking timbang. Pero sabi nga nila, hindi naman importante ang timbang, basta't may timbang sa loob ng puso!

Ang Aking Kilig: Kapag May Estudyanteng Nagmamahal

Isipin mo na lang, isang araw may isang estudyante kang biglang sasabihing, Sir, mahal po kita! Ang saya-saya ko non! Hindi dahil may nang-ibig sa akin, kundi dahil na-appreciate nila ang aking pagsisikap at pagmamahal bilang isang guro. Hindi man ito totoong pag-ibig, ngunit malaking bagay para sa akin na malaman na nagawa kong maging inspirasyon sa kanila.

Ang Aking Pagwawasto: Minsan ay Hindi Na Maaalis

May mga araw na hindi maiiwasang magkamali ang mga estudyante. Sa halip na mabuti ang kahit isang sagot sa eksamen, wala talagang tama. Kung minsan, may mga sagot pa na sobrang nakakatawa na hindi mo maiwasang matawa. Pero gaya ng sabi ko noon, hindi ako nagagalit sa kanila. Bagkus, sinasabihan ko na lang sila na Ganyan naman talaga ang buhay, minsan mali, minsan tama. Basta't natututo kayo, ok lang yan!

Ang Aking Pag-alis: Paalam, mga Batang Bungisngis!

Nakaka-miss din pala ang mga batang bungisngis. Sa huling araw ng klase, hindi ko napigilang maging emosyonal. Naalala ko ang mga pagtawa, kalokohan, at ligayang dala nila sa aking buhay. Ngunit tulad ng lahat ng bagay, may katapusan din ang aming pagkikita. Pero alam kong hindi matatapos ang aming mga alaala. Magpapatuloy ang aking pangarap na maging isang guro, at sana, balang araw, makasama ko ulit ang mga batang bungisngis na ito.

Ang Aking Pangarap: Mga Estudyanteng Magiging Tagumpay

Kahit na ako ay umalis na sa paaralan, patuloy pa rin ang aking pangarap - ang makita ang aking mga estudyante na umunlad at magtagumpay sa kanilang buhay. Ang aking pagiging guro ay hindi lang para sa oras na kami ay magkasama, kundi para rin sa buong buhay nila. Dahil dito, handa akong maging isang guro na puno ng saya at pagmamahal. Dahil sa huli, ang kaligayahan ng aking mga estudyante ang siyang tunay na tagumpay na hinahangad ko.

Pangarap Kong Maging Isang Guro

Ang mga pangarap ay parang kuto, hindi ka mapakali hangga't hindi mo ito natutupad. Ako, matagal nang may pangarap na maging isang guro. Pero alam niyo ba, hindi lang pala basta-basta ang pagiging guro. Nakakaloka! Ang dosena kong banda na hanggang ngayon ay hindi pa rin marunong mag-tune-up ay mas madali pang intindihin kaysa sa mga estudyanteng hiperaktibo at walang sawang sumusuntok sa likod ng aking upuan.

Ang pagpapakahirap kong maging guro, na minumulto pa rin ako hanggang sa panaginip ko. Hindi man ako pinaparusahan ng multo, pero ang dami ko nang nachuchuwari dahil hindi ko matanggap na nangunguya pa rin ng goma ang isang batang hiperaktibo. Parang kailan lang, ako rin ang batang naglalaro ng goma at tumbang preso. Pero ngayon, parang gusto kong i-suspend ang sarili ko dahil sa sobrang kulit ng mga batang 'to!

Ang pangarap ko na maging guro, kasi wala naman talagang pasok sa araw na kamote araw. Sabi nga nila, kapag ikaw ay guro, madaming bakasyon. Akala ko dati, ang saya-saya ng mga guro dahil sa walang pasok. Pero ngayon, ramdam ko na ang hirap nila. Ang mga guro, sa tuwing bakasyon, parang napapagod din sa pagbabakasyon. Hindi ko alam kung saan nagkamali ang sistema. Ang lahat ay nagsisisisi mamaya kung bakit hindi sila naging guro dahil laging may extra seats sa bus. Pero hindi nila alam na ang extra seat na 'yon ay hindi lang para sa kanila, kundi para sa mga papel at test papers na nakaipit sa kanilang mga braso.

Ang akala mo may alam ka na sa buhay, pero sa harap ng mga bata parang bobo ka rin. Sa totoo lang, akala ko dati may alam na ako sa mundo. Pero noong naging guro ako, parang bumalik ako sa pagiging bata. Ang hirap mag-explain ng mga bagay-bagay na dati'y natural lang sa akin. Paano mo sasabihin sa mga bata kung paano magbasa ng oras? Ano'ng oras na? Ah, alas kwatro na. Pero hindi ikaw ang kwatro, ikaw ang singko, ikaw ang sais, at ikaw ang siyete! Grabe, labyu math!

Ang walang katapusang homework na puro Sudoku, Sneakernomics, at kung anu-ano pa.

Ang guro, hindi lang nagtuturo. Nagbibigay rin sila ng homework. Pero ang hindi ko inaasahan, ang dami palang klase ng homework! May sudoku, sneakernomics, at kung anu-ano pa! Nakakaloka! Paano ko ituturo ang pag-solve ng sudoku kung ako mismo hindi ko naman alam kung saan ko ilalagay ang mga numero? At ang sneakernomics, ano ba 'yun? Nangongolekta ba sila ng sapatos?

Ang challenge na magsulat ng aralin na nanggaling sa 1987 textbook na may cover pa si Cory Aquino.

Isa pang challenge ng pagiging guro ay ang paggamit ng outdated na libro. Kung dati, akala ko lang sa pelikula nakikita ang mga lumang libro, ngayon, totoo na pala ito! Ang hirap magturo gamit ang libro na nanggaling pa noong 1987 at may cover pa si Cory Aquino. Paano ko ipapaliwanag sa mga bata ang mga bagay na wala na sa mundong ito? Class, ito ang mga dinosaur. Hindi ko alam kung may mga natira pa sa kanila, pero 'yan ang mga hayop na malalaki at matatagal nang nawala.

Ang pag-aapoy kong makitang lumalaki sila at ang sakit sa tiyan kada English-Math-Filipino.

Minsan, pagod na pagod na ako sa pagiging guro. Pero pag nakikita kong lumalaki sila at nagiging matatalino, parang may apoy na sumisindi sa puso ko. Ang sarap sa pakiramdam na nakakatulong ako sa paghubog ng utak ng mga kabataan. Pero kasabay ng apoy na iyon, may sakit sa tiyan na sumusulpot tuwing oras ng English-Math-Filipino. Hindi ko alam kung bakit, pero parang nagiging stomachache ang mga asignaturang ito kapag ako ang nagtuturo.

Ang hilarity ng mga tanong na wala ka talagang sagot at binabato ka nalang ng damo ng estudyante mo.

Ang mga bata, hindi lang sila nagtatanong ng simpleng mga tanong. Minsan, sobrang out of this world na ang mga tanong nila. Ma'am, ano'ng mangyayari kung hindi ako kumain ng almusal? Ma'am, sino'ng mas malakas, si Hulk o si Superman? Ma'am, paano mag-commute papuntang Mars? Grabe, mahirap mag-isip ng sagot! Parang gusto ko na lang sabihin sa kanila, Basta, huwag niyo na lang akong tanungin, masaya na ako sa pagiging tanga!

Minsan, hindi ko na rin alam kung bakit ko gustong maging guro. Pero sa kabila ng lahat ng hirap at kalokohan na ito, tuloy pa rin ang pangarap kong maging isang guro. Dahil sa huli, hindi naman ang hirap at pagod ang importante, kundi ang mga estudyanteng natutulungan at nababago ng aking mga aral. Kaya sige lang, ipagpatuloy ang pagturo, kahit na minsan, hindi ko alam kung saan patungo ang mga letrang binabanggit ko. Ang importante, may puso at pagmamahal ako sa bawat aralin na ibinabahagi ko sa kanila. At kahit na magtampisaw pa ako sa damo ng mga estudyante ko, basta natuto sila, sulit na sulit ang hirap at pagod ko bilang isang guro.

Isang pangarap na pinagyayabang, Ang maging guro ako'y nagnanais. Nakakatuwa't nakakaaliw, Ang mundo ng pagtuturo'y talagang kakaiba!

1. Una sa lahat, masaya kang magturo. - Sa classroom, puno ng kalokohan. - Mga estudyante, may pambubwisit talaga. - Pero sa bawat araw, mayroong saya at tuwa.

2. Ang dami mong pwedeng gawin! - Pwede kang maging superhero ng mga bata. - Pwedeng maging artista sa harap ng mga mata. - Pwedeng maging singer, dancer, at storyteller, Lahat ng ito ay pwede mong gawin, guro!

3. Hindi lang sila natututo, ikaw din. - Sa bawat tanong nila, nag-iisip ka rin. - Sa bawat klase, may bagong aral kang natutunan. - Pati sa mga problema nila, may aral kang madarama.

4. Nakakapagod pero sulit sa puso. - Pagod sa oras at lakas ng loob. - Pero kapag nakita mo ang mga bata, Nawawala ang pagod, tuluyan itong nawawala!

5. Walang katumbas ang ngiti ng mga estudyante. - Kapag nakakaunawa na sila ng leksyon mo, Ang saya sa kanilang mga mukha'y tunay na 'di mo mapapantayan. - 'Di mo rin malilimutan ang mga pasasalamat at pagmamahal, Na hatid ng mga batang inyong tinuturuan.

6. Mga guro, mga bayani sa araw-araw. - Sila ang bumubuo ng magandang kinabukasan. - Sila ang nagtuturo sa tamang direksyon. - Kaya't ito ang pangarap ko, ang maging isang guro, Upang maging bahagi ng pagbabago.

Talaga namang nakakatuwang isipin ang magiging papel ng isang guro. Hindi lang sila tagapagturo, kundi sila rin ay nagsisilbing inspirasyon sa mga bata. Dahil dito, ang pangarap kong maging isang guro ay may kasamang tuwa at kalokohan. Sa huli, ang mahalaga ay ang kaligayahan at pag-aaral na nagaganap sa loob ng silid-aralan. Kaya't tara, samahan niyo akong tuparin ang pangarap ko, at sama-sama tayong magpakaloko-loko sa mundo ng pagtuturo!

Mga kabloggers, bago tayo magpaalam sa isa't isa, gusto kong i-share sa inyo ang isang pangarap ko. Hala! Huwag kayong mabahala, hindi ito pangarap na magiging guro ako, kasi alam ko naman na hindi ito ang calling ko sa buhay. Gusto ko lang talaga ikuwento sa inyo ang aking mga kalokohang naranasan noong bata pa ako.

Una sa lahat, gusto kong ipaalam sa inyo na hindi lang pala ako ang kumakain ng chalk noong elementarya. Oo, totoo iyon! Akala ko noon, normal lang na kinakain ng mga bata ang puting pampalitaw ng titser, pero nalaman ko na lang na marami rin pala tayong mga chalk eaters out there. Hindi ba't nakakatuwa? Kaya naman noong nagturo ako sa mga bata, naisipan kong gumawa ng eksperimento. Nagdala ako ng masarap na sandwich na may kasamang chalk na gawang kulay pula. Tignan na lang natin kung sino ang makakatuklas sa natatanging sangkap na ito!

Pangalawa, isa sa mga hilig ko noong bata pa ako ay mag-pretend na guro. Minsan, nililista ko ang mga pangalan ng mga stuffed toys ko at tinuturuan ko sila ng math at spelling. Grabe, feeling ko talaga may classroom ako sa kwarto ko! Pati mga kapitbahay kong aso at pusa, nadadamay sa 'pagtuturo' ko. Naisipan ko tuloy, paano kaya kung maging guro ako talaga? Sigurado akong magiging paborito ako ng mga estudyante dahil sa aking unique teaching style - mayroon bang ibang guro na nagtuturo sa mga aso at pusa?

At panghuli, isa sa mga pinakamalupit na experience ko bilang guro sa imagination ko ay noong nagkaroon ako ng imaginary field trip sa Disneyland. Oo, nabaliw na talaga ako noon! Naghandog ako ng virtual rides sa mga estudyante ko, kasama na rin ang mga virtual snacks na Disney-themed. Grabe, nag-enjoy talaga ang mga bata! Pero hindi lang sila ang nag-enjoy, pati ako rin. Imagine, hindi lang pala mga bata ang pwedeng maging bata. Kahit matanda na tayo, pwede pa rin tayong magpaka-bata!

So, mga ka-bloggers, sana nag-enjoy kayo sa aking mga kalokohang kwento. Hanggang sa muli nating pagkikita, sana lagi kayong maging masaya at magpatuloy sa pag-abot ng inyong mga pangarap. Huwag niyo ring kakalimutan na minsan, kailangan din nating maging bata ulit. Kasi sabi nga nila, Bawat tao ay may batang nakatago sa loob. Hanggang sa susunod nating kantahan, este, pagkikita! Ingat kayo lagi! Maraming salamat at paalam!